Meteen nadat Oekraïense troepen zich meester hadden gemaakt van een Russische lap aangrenzende grond, was de Duitse sociaaldemocratische bondskanselier Olaf Scholz er als de kippen bij om mee te delen dat zijn regering niets te maken had met het ei dat Zelensky in Koersk had gelegd. De boodschap van de vredeskanselier – want dat is zijn eretitel – was niet enkel aan het electoraat van Thüringen, Saksen en Brandenburg gericht, maar ook aan Moskou. Maar wat is het verschil? Oost-Duitsland is toch al lang weer de DDR, maar dan gedomineerd door een met AfD-lintjes opgetuigde BSW in plaats van een SED in de machtsposities. Een paar dagen later kwam dan het goede nieuws dat Berlijn geen geld meer voor Kyiv over heeft, nog maar eens een Zeitenwende. Scholz hoopt daarmee de kiezers van de drie genoemde Oost-Duitse deelstaten te paaien, maar die stemmen natuurlijk liever voor de echte vredespartijen van Björn Höcke van de AfD en Sahra Wagenknechts BSW dan voor de SPD, die zich definitief ontpopt als de Sociaaldemocratische Poetinpartij Duitsland, wat ze sinds Gerhard Schröder toch al was, en nu nog altijd is, maar nu nog schijnheiliger. Je zou ook kunnen zeggen: de Duitse sociaaldemocraten zijn blij met het gat in het staatsbudget, want dat bedekt hun angst en schaamte als een tanga een partij billen. Oekraïne steunen zolang het nodig is, hoorde je de kanselier voortdurend zeggen. Ja, ja, de sociaaldemocraten gaven de Oekraiense soldaten wel helmen, maar Olaf Scholz schrok zich een hoedje toen die het lef hadden om die ook nog op hun hoofd te zetten. Net zoals de Duitse sociaaldemocraten het niet konden verkroppen dat de schoten die de Oekraïense soldaten met Duitse wapens afvuurden niet naar achteren afgingen. Ja, ja, de Oekraïense soldaten mogen natuurlijk schieten, maar aan de Russische grenslijn enkel in hun eigen voeten. Dat ze dat niet wisten! Wat een ruw volkje, die Oekraïners, daar zijn Scholz en Poetin het toch wel gloeiend over eens. Dan maar liever de beschaafde zeden overnemen die zich sinds de Duitse eenwording bij de Oost-Duitse AfD-fascisten en hun reactionaire bondgenoten van de staliniste Sahra Wagenknecht ontwikkeld hebben. Zeitenwende hin und her, terug naar af, hoera, het einde van de Berliner Republik, want die bestond toch ook alleen maar zolang ze nodig was: een uitgetelde Übergangsrepublik.