Overal word ik afgeblaft dat ik gezond moet blijven.
Auteur: Piet de Moor (Pagina 19 van 25)
Ontwaakt uit een vreselijke nachtmerrie: iemand wilde me een hand geven.
Toen ik onlangs zag hoe zeep-Ursula von der Leyen haar handen inzeepte om ons idioten te tonen hoe het hoort, dacht ik, indachtig de miljarden die ze naar het hoofd van Viktor Orbán gooit, ja, ze helpt ons allemaal om zeep.
De nieuwste strijdkreet: ‘Dood aan de deurklinken!’
Wat Günter Wallraff undercover deed, doet Corona ongegeneerd in het openbaar: het onthullen van maatschappelijke misstanden. Wallraff en Corona hebben ten minste één ding met elkaar gemeen: ze verander(d)en de Duitse naoorlogse samenleving als niets of niemand anders.[1] Als een onvermoeibare medewerker van Wallraff is Corona nu altijd en overal aan het werk, zoals sommige criminele bazen van Duitse slachthuizen ervaren die hun in Roemenië en Bulgarije geronselde ‘gastarbeiders’ in bestelbusjes en uitgeleefde behuizingen samenproppen om ze zonder scrupules bloot te stellen aan het virus. Daardoor is Corona de ideale ‘muckraker’ (Roosevelt) geworden. Het is alsof het virus de oproep van destijds Heinrich Böll heeft gehoord: ‘Maak vijf, zes, maak een dozijn Wallraffs.’ In Noordrijn-Westfalen sloten de autoriteiten vorige week een slachthuis toen bleek dat een paar honderd arbeiders uit Zuidoost-Europa er zich met Corona hadden besmet. Het betrokken slachthuis, dat zijn laars lapte aan alle hygiënische basisregels, is geen alleenstaand geval. De toestanden in de aspergeteelt zijn naar verluidt niet veel beter.
[1] In sommige Scandinavische woordenboeken vind je het werkwoord ‘wallraffen’ in de betekenis van onthullen, ontmaskeren.
‘Jetzt zeigt ihr euer wahres Gesicht, bis jetzt war’s nur die Larve.’
(Maria Stuart, Friedrich Schiller)
In de supermarkten zijn we de gemaskerde larven die de karretjes vullen met zakken meel, zodat we op de terugweg al de engerlingen worden die naar huis snellen om er kakkerlakje te gaan spelen.
Een kamer met uitzicht op de Costa Corona, ’s avonds genietend van Strauss’ ‘Die Rache der Fledermaus’ op een digitaal terras in Balkonië.
Hoezeer zou Francis Ponge zich niet hebben verheugd in de blijdschap van de zeep die in je handen jubelt omdat ze als nooit tevoren schuimt.
Risicogroep: de ‘leden’ zijn géén aanhangers van een extreme sport.