Charles Michel en natuurlijk de Duitse sociaaldemocratische bondskanselier Olaf Scholz condoleren Iran omdat een politieke massamoordenaar is verongelukt. In naam van de EU levert Ursula von der Leyen vluchtelingen over aan de willekeur van een Tunesische autocraat, die onder de euro’s wordt bedolven om vluchtende mannen, vrouwen en kinderen onder een traktatie van traangas, knuppels en elektroshocks naar een gruwelijke dood in de woestijn te deporteren. Verder: elk land kan proberen aan de jurisdictie van het Internationale Strafhof (ICC) te ontsnappen door er geen lid van te worden of zich (zoals de VS en Israël) als lid terug te trekken, maar stelt zich in dat geval wel bloot aan de verdenking zich niet te willen verantwoorden voor de genocide, agressie, misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden die het eventueel begaat. (De Amerikaanse houding in de kwestie Assange spreekt in dit opzicht boekdelen). De politieke leiders van de naties die zich vrijwillig bij het ICC hebben aangesloten, worden geacht de autonomie van het Hof te respecteren, en die niet te ondermijnen door druk op het Hof uit te oefenen of het alleen maar te volgen als zijn initiatieven, vonnissen en arrestatie-aanvragen en -bevelen in hun kraam passen. In het speciale geval van Israël kan het ICC in actie treden omdat de Israëlische regering, die tot 7 oktober 2023 de veiligheid van het land verwaarloosde door al haar energie in de sloop van de rechtsstaat te investeren en alle signalen die op een nakende Hamas-terreuractie wezen te negeren, weigert de verantwoordelijkheid voor eventuele oorlogsmisdaden in Gaza (en bij uitbreiding op de Westbank en Oost-Jeruzalem) op zich te nemen, of er ten minste een eigen onderzoek naar te doen (een optie die ze overigens nog altijd kan realiseren). Een beetje terughoudendheid in de commentaren van niet enkel de ICC-lidstaten (ondertekenaars van het statuut van Rome) maar ook van naties die het ICC niet erkennen (vooral van de VS) zou op zijn minst aanbevelenswaardig zijn, vooral omdat de ICC-hoofdaanklager tegen Netanyahu, Gallant en drie Hamas-terroristen geen arrestatiebevelen heeft uitgevaardigd, maar die heeft aangevraagd bij een ICC-kamer van drie rechters die zich de tijd kunnen nemen om uit te maken of de belastende feiten zwaar genoeg wegen om het verzoek van de hoofdaanklager in te willigen. Ook in dit geval is een feitelijke arrestatie geen veroordeling, maar een garantie dat een proces tegen de gearresteerde verdachten kan worden gevoerd. Het schadelijkste wat de lidstaten van het ICC die prat gaan op de verdediging van de westerse waarden op dit moment kunnen doen is de autoriteit van het Hof ondergraven en voor de toekomst vernietigen door dubbele standaards te hanteren en in deze fase al ‘schandaal’ te schreeuwen, een kreet waarover Poetin lacht in zijn vechtersbaasjesvuistje. Het klopt dat Karim Ahmad Khan, de Britse hoofdaanklager van het ICC, niet uitblinkt door tact in het presenteren van zijn dossier, maar het blunderen in een formele aangelegenheid – de aankondiging bij CNN – is geen reden om de grond van de zaak ten nadele van de rechtsstatelijkheid te discrediteren. Toch is ook aan de door sommige westerse regeringen geuite klacht dat twee Israëlitische politici en drie terroristen van Hamas door Khan in een adem genoemd worden iets vreemds, want de Israëlische regering protesteert anders altijd tegen het feit dat ze van oorlogsmisdaden verdacht wordt als niet tegelijk en in de eerste plaats de terreur van Hamas wordt aangeklaagd. Wat had Khan moeten doen, eerst Hamas noemen, en een week later Israël, of – horresco referens – eerst Israël en een week later Hamas? Dan maar liever de dubbele, korte pijn.