Een adjectief is vaak een parasiet die het merg zuigt uit het bijbehorende substantief. Zulke adjectieven zijn weasel words, wezel-woorden, een term die bijna honderdvijftig jaar geleden werd gemunt door Theodore Roosevelt. Wezel-adjectieven dienen om ideologisch geladen begrippen te neutraliseren. In het begrip ‘sociale markteconomie’ is het adjectief ‘sociaal’ zo’n wezel-adjectief omdat niemand weet wat er precies mee bedoeld wordt. Wezel-woorden verblinden de helderheid en schitteren door vaagheid. Roosevelt noemde ze naar de wezel, een dier dat een ei kan leegzuigen zonder de schaal te beschadigen. Bij uitbreiding is een wezel-woord gewoon een frase, een lege huls, een stoplap die je hanteert bij gebrek aan argumenten, in de trant van: ‘Zoals iedereen weet …’ en ‘het is duidelijk dat …’ Bijna alle politici zijn woord-wezelaars, maar niemand munt er meer in uit dan de Duitse sociaaldemocratische bondskanselier Olaf Scholz, die bijna elke zin, hoe leeg en duister de inhoud doorgaans ook is, begint met de woorden: ‘Klar ist, dass …’