Nu de dop aan de hals is geketend, is de dop de cipier van de fles geworden. De fles spingt uit haar vel. Zelfs de bezoekers die haar boeien willen breken kotst ze onder.
Categorie: Blog (Pagina 4 van 16)
Brusselmans: zo antisemitisch als mijn kanarievogel, die natuurlijk beter zingt. Het toppunt van de slechte smaak is dat je hem serieus neemt. We kijken uit naar het moment waarop hij zijn zelfmedelijdende pen castreert met een aardappelmes.
Samen met zijn fans al bijna een halve eeuw met beide benen in de slechte smaak.
Ik leef op voet van wereldvrede met mijn legendarische anonimiteit.
Stalin en Hitler roteren glunderend in hun graven nu ze in Oost-Duitsland postuum bereiken wat ze daar levend niet konden realiseren. De kluiten vliegen in het rond.
Met de handdoek die Biden in de ring heeft gegooid, slaat Harris Trump knock out.
Montesquieu’s Perzische brieven: een roman over de fatale gevolgen van een schijnbaar repressieve tolerantie. Het Europese avontuur van de Pers Usbek draait op een catastrofe uit. Gedurende de hele reis door Europa maakt hij zich zorgen over de handhaving van de orde in zijn serail in het verre Isfahan. Gedragen de vrouwen in de harem zich volgens de voorschriften? Zorgen de eunuchen ervoor dat geen vreemde man in het serail binnendringt? Naar het slot toe blijkt hoe terecht Usbeks obsessieve vrees is: de harem is een duiventil en de eunuchen waarschuwen Usbek dat de vrouwen er een bordeel van maken. Een van Usbeks geliefdste vrouwen, Roxana, heeft het lef om Usbek te schrijven dat haar liefde al die tijd geveinsd was en dat ze hem in werkelijkheid haat en bedriegt: ‘Ik heb uw eunuchen gepaaid, uw jaloezie getart, en ik ben erin geslaagd dat afschuwelijke serail van u om te vormen tot een oord van verrukking en genot.’ Als klap op de vuurpijl voegt ze eraan toe dat ze gif heeft ingenomen en aan het sterven is. Van alle 161 brieven schrijft Roxana de laatste. Perzische brieven is het relaas van een op alle fronten mislukte emancipatiepoging van Usbek, die beter thuis had kunnen blijven: hij heeft zichzelf tot de gijzelaar van zijn wantrouwen gemaakt en leeft daardoor altijd en overal in zijn zelfgeschapen hel.
Hij kan geen mensen uitstaan die zich voor iets beters houden, zei de Duitse sociaaldemocratische bondskanselier gisteren in Bremen. Bedoelde hij: ‘Beter dan Olaf Scholz’? Maar laten we daarover niet speculeren, iedereen weet dat Scholz zich voor de slimste houdt. De commentator van de Frankfurter Allgemeine Zeitung laat zich door die woorden echter niet intimideren en schrijft dat het de kanselier aan gewicht en gravitas ontbreekt, en dat niet enkel sinds zijn terugkeer uit zijn vakantie. Zo beroept de kanselier zich, aldus de FAZ, nog maar eens op zijn Richtlinienkompetenz – zeg maar op zijn leidersautoriteit – maar die dient niet om ze uit te spreken, maar om ze te laten gelden. Wie voortdurend moet beklemtonen dat hij de baas is, is het al lang niet meer. Scholz’ autoriteit bestaat enkel nog op papier, meent de FAZ. Gezag heeft Scholz niet meer. Deze kanselier is te licht voor zijn ambt, becommentarieert de krant het debacle van de kanselier: ‘Die Zeiten fordern etwas Besseres: Viel Wumms ist noch kein Gewicht.’ Zeg maar: je kunt geen geblaat op de weegschaal leggen. Zo hoor je het ook eens van een ander: Scholz kan het niet, en wat hij van een ander denkt, interesseert geen Bremer drummer op het achterslagwerk van een balkende ezel een fluit.
De Duitse sociaaldemocratische bondskanselier Olaf Scholz en zijn SPD, die de militaire steun aan Oekraïne stopzetten, zijn door hun tactisch opportunisme waarmee ze in Oost-Duitsland stemmen hopen te winnen, de objectieve bondgenoten van Trump en Poetin geworden. De SPD heeft haar woord gebroken. Het is alsof niet Olaf Scholz, maar Gerhard Schröder aan het hoofd van deze anti-Europese coalitie in de Berliner Republik staat. De Duitse sociaaldemocratie is Europa aan het verkwanselen. Ze heeft de rode loper voor fascisten en stalinisten uitgerold.
Meteen nadat Oekraïense troepen zich meester hadden gemaakt van een Russische lap aangrenzende grond, was de Duitse sociaaldemocratische bondskanselier Olaf Scholz er als de kippen bij om mee te delen dat zijn regering niets te maken had met het ei dat Zelensky in Koersk had gelegd. De boodschap van de vredeskanselier – want dat is zijn eretitel – was niet enkel aan het electoraat van Thüringen, Saksen en Brandenburg gericht, maar ook aan Moskou. Maar wat is het verschil? Oost-Duitsland is toch al lang weer de DDR, maar dan gedomineerd door een met AfD-lintjes opgetuigde BSW in plaats van een SED in de machtsposities. Een paar dagen later kwam dan het goede nieuws dat Berlijn geen geld meer voor Kyiv over heeft, nog maar eens een Zeitenwende. Scholz hoopt daarmee de kiezers van de drie genoemde Oost-Duitse deelstaten te paaien, maar die stemmen natuurlijk liever voor de echte vredespartijen van Björn Höcke van de AfD en Sahra Wagenknechts BSW dan voor de SPD, die zich definitief ontpopt als de Sociaaldemocratische Poetinpartij Duitsland, wat ze sinds Gerhard Schröder toch al was, en nu nog altijd is, maar nu nog schijnheiliger. Je zou ook kunnen zeggen: de Duitse sociaaldemocraten zijn blij met het gat in het staatsbudget, want dat bedekt hun angst en schaamte als een tanga een partij billen. Oekraïne steunen zolang het nodig is, hoorde je de kanselier voortdurend zeggen. Ja, ja, de sociaaldemocraten gaven de Oekraiense soldaten wel helmen, maar Olaf Scholz schrok zich een hoedje toen die het lef hadden om die ook nog op hun hoofd te zetten. Net zoals de Duitse sociaaldemocraten het niet konden verkroppen dat de schoten die de Oekraïense soldaten met Duitse wapens afvuurden niet naar achteren afgingen. Ja, ja, de Oekraïense soldaten mogen natuurlijk schieten, maar aan de Russische grenslijn enkel in hun eigen voeten. Dat ze dat niet wisten! Wat een ruw volkje, die Oekraïners, daar zijn Scholz en Poetin het toch wel gloeiend over eens. Dan maar liever de beschaafde zeden overnemen die zich sinds de Duitse eenwording bij de Oost-Duitse AfD-fascisten en hun reactionaire bondgenoten van de staliniste Sahra Wagenknecht ontwikkeld hebben. Zeitenwende hin und her, terug naar af, hoera, het einde van de Berliner Republik, want die bestond toch ook alleen maar zolang ze nodig was: een uitgetelde Übergangsrepublik.