Herfstblik door mijn venster. Het loof heeft verkoeling nodig om te ontbranden.

In de Bergmannstraβe liet ik ooit een extra gaatje in mijn broeksriem maken. Gisteren was ik er weer voor weer zo’n gaatje, maar de schoenmaker die destijds dat eerste gat had geboord was er niet meer. De zaak was potdicht. Ik zal weer wat meer boterhammen moeten gaan eten.

Als je niet meer van de jongsten bent is het een fijn gevoel bij minder tijd meer geduld te hebben.

Na het veilige Napels weer in Berlijn, de hoofdstad van de auto- en fietsendieven.

Scholzing, zich gedragen als de sociaaldemocratische bondskanselier Olaf Scholz, is een manier om Duitse Angst (en Feigheit?) te camoufleren. Volgens Timothy Garton Ash (die ontkent dat hij het werkwoord Scholzen heeft uitgevonden) bestaat Scholzing uit ‘communicating good intentions, only to use/find/invent any reason imaginable to delay these and/or prevent them from happening’. Tot het Scholzen behoort ook het negatief formuleren van dingen die je positief moet verwoorden om ze betekenis te geven (want stijgen in iemands achting is niet hetzelfde als dalen in diens minachting). Als Scholz zegt dat Oekraïne de oorlog niet mag verliezen en dat Rusland hem niet mag winnen, is dat iets helemaal anders dan zeggen dat Oekraïne hem moet winnen en dat Rusland hem moet verliezen. Uit pure angst spaart Scholz kool en geit, wat rampzalig is nu het tijdvenster zich aan het sluiten is en de uitkomst van de Amerikaanse verkiezingen onzeker is. Hoezeer Scholz zelfs in de achting van zijn kameraden gezakt is, blijkt uit het feit dat de sociaaldemocratische minister-president van Brandenburg, de deelstaat waar vandaag verkiezingen plaatsvinden, hem verbood om op te treden als gastspreker, uit angst dat zijn bijdrage aan de kiesstrijd zou uitdraaien op nog meer electorale winst voor de stalinisten van Sahra Wageknecht en de nazi’s van de AfD.

Als Oekraïne de oorlog verliest zal dat vooral liggen aan Olaf Scholz en de romantici in de sociaaldemocratische fractie in de Bundestag, het nationale parlement. Inmiddels is het alweer een hele tijd geleden dat Timothy Garton Ash in The Guardian de stelling verdedigde dat Europa alleen maar tot rust zal komen als Oekraïne de Russen uit de Krim heeft verjaagd.

Garton Ash formuleerde helder hoe de door Scholz veroorzaakte Europese agonie had kunnen voorkomen  worden, namelijk door een Duitse bijdrage aan de beslissende overwinning van Oekraïne, wat de enige waarborg geboden zou hebben op een duurzame vrede, een vrij Europa en uiteindelijk ook een beter Rusland. Garton Ash: ‘This alone would be the new VE Day.’ En verder: ‘De Krim is de sleutel van dit scenario. De Oekraïners willen naar het schiereiland oprukken om precies dezelfde reden die menig westerse bewindsman doet wensen dat ze dat niet doen: omdat de Krim het ding is wat er echt toe doet voor Rusland. De Oekraïners voegen eraan toe dat Oekraïne nooit op lange termijn veilig kan zijn zolang de Krim een reusachtig Russisch vliegdekschip is dat op het hart van Oekraïne is gericht.’ Het belangrijkste argument waarom Rusland de oorlog moet verliezen: omdat een nederlaag de enige blamage is die de Russische onderdanen hun machthebbers niet kunnen vergeven, zou een overwinning van Oekraïne neerkomen op de val van het regime dat nu in Moskou heerst.

Kortom, zolang Scholz niet verklaart dat Oekraïne de oorlog moet winnen en dat Rusland hem moet verliezen, klinkt die dubbelzinnigheid als een aanmoediging aan het adres van Moskou om hem te winnen. Berlijns halfslachtige levering van wapens en munitie aan Kyjiv (altijd te weinig, altijd te laat en nooit van harte) is het vijgenblad waarachter Scholz en zijn sociaaldemocratische appeasement-romantici  in de parlementsfractie deze waarheid verbergen.

Een halve eeuw geleden werd je geïnterviewd als je atheïst werd, nu als je katholiek wordt.

Wie het lot een hand wil helpen, licht het een been.

Eindelijk hebben we begrepen waarom Duitsland zijn infrastructuur laat vervallen. Het is een vorm van clandestiene onbaatzuchtigheid tegenover de westerse buurlanden. De instorting van de Carola-brug in Dresden is immers een waarschuwing aan het adres van Poetin dat elke Russische tank die het waagt een Duitse brug westwaarts over te steken gedoemd is in de Oder, de Neiße of een andere rivier te storten. ‘Voorsprong door natuurlijke destructie van de eigen inboedel’ heet de Duitse vredesbijdrage tot de westerse defensie.

Nu Duitse petrochemie, machinebouw, auto-industrie (en bruggen) in elkaar storten, zingen de klassieke partijen de zwanenzang van de Berliner Republik, een slavenkoor gedirigeerd door meester Wagenknecht.

geen  stelen.

het ruisen

is veeleer het geroffel

van sigarettenpijpjes

waar nog wat rood aan kleeft

(maar zijn die niet zwart-wit?)

uit stomme films

op mijn trommelvlies.

het oog,

als een bril bestoft,

is niet opgewassen

tegen het oor

dat het douchegordijn heen en weer

hoort schuiven

in zijn parelmoeren schelp.

het is regen

nu al harder

die op mijn fluwelen

aambeeld hamert.