Wie één handschoen verliest, verliest er altijd twee. Het verliezen van een paar schoenen is veel moeilijker, je moet er bijna altijd een met opzet weggooien, en ver genoeg, uit het raam van een rijdende trein bijvoorbeeld, en zelfs dan bestaat de kans dat hij door een speling van het lot of een luchtstroom weer in de volgende coupé wordt gezogen als daar ook een raam openstaat, en dan heb je weer een paar. Maar kun je nog van verlies spreken als er moedwil in het spel is? Het verlies van een hoed is het pijnlijkst. Want wie zijn hoed verliest, verliest ook altijd een beetje zijn hoofd, vooral als de hoed al wat versleten en met de schedel vergroeid was, zodat er wat haar in de voering klitte. Dat maak je niet zomaar ongedaan door een nieuwe te kopen. De verliezer van de hoed voelt zich geguillotineerd, terwijl een verliezer van schoen of handschoen zich weliswaar ridicuul, maar nooit geamputeerd voelt. Maar verlies kan ook winst betekenen, vooral als je beseft dat je niet meteen doodgaat als je je hart verliest. Maar treinen met open ramen bestaan toch niet meer, hoor ik je zeggen. Ja, nog zo’n verlies dat andere verliezen onmogelijk maakt: een virale ontwikkeling. Door het raam ermee!