Een adjectief is vaak een parasiet die het merg zuigt uit het bijbehorende substantief. Zulke adjectieven zijn weasel words, wezel-woorden, een term die bijna honderdvijftig jaar geleden werd gemunt door Theodore Roosevelt. Wezel-adjectieven dienen om ideologisch geladen begrippen te neutraliseren. In het begrip ‘sociale markteconomie’ is het adjectief ‘sociaal’ zo’n wezel-adjectief omdat niemand weet wat er precies mee bedoeld wordt. Wezel-woorden verblinden de helderheid en schitteren door vaagheid. Roosevelt noemde ze naar de wezel, een dier dat een ei kan leegzuigen zonder de schaal te beschadigen. Bij uitbreiding is een wezel-woord gewoon een frase, een lege huls, een stoplap die je hanteert bij gebrek aan argumenten, in de trant van: ‘Zoals iedereen weet …’ en ‘het is duidelijk dat …’ Bijna alle politici zijn woord-wezelaars, maar niemand munt er meer in uit dan de Duitse sociaaldemocratische bondskanselier Olaf Scholz, die bijna elke zin, hoe leeg en duister de inhoud doorgaans ook is, begint met de woorden: ‘Klar ist, dass …’
Categorie: Blog (Pagina 4 van 11)
Bondskanselier Olaf Scholz (SPD) castreert zijn Taurus nog voor die een koe heeft gedekt.
BINNENKORT SPANNEND
Berlin-Steglitz, Rothenburgstraße, met zicht op de dwarsstraat: Zimmermannstraße. Het gaat om het erkerhoekhuis links. De foto is gemaakt naar een zeldzame ansichtkaart uit circa 1905. De foto hangt aan de muur van café Rothenburg-Eck, een Eckkneipe in de Muthesiusstraße 16-18. De kroegbaas heet Edis.
(Wordt vervolgd)
In plaats van te zeggen: ‘Wit-Rusland, de laatste dictatuur van Europa’, zou men beter zeggen: ‘Loekasjenko is overal.’
Dictators worden gemaakt door mensen die door dictators worden afgemaakt.
Trump als de belichaming van het gesloten circuit van de macht. Het gaat om een macht die niet meer door deling en dosering – de scheiding der machten, de rechtsstaat – wordt afgekoeld, maar om een macht die, zodra ze zich roert, het staatkundige buizenstelsel van de natie onmiddellijk en overal verhit, verschroeit, verbrandt en in de as legt. In die fase, waarin de instellingen al zijn gesloopt, verkeert men al in het voorgeborchte van de dictatuur. Het is niet zeker of de Amerikaanse democratie Trumps inb(r)euken op de instituties overleeft. Gelet op Trumps poging tot machtsgreep tijdens de bekleding (of besmeuring) van zijn ambt biedt Bidens verkiezing geen enkele waarborg dat het gevaar is geweken.
Trump vertoont alle symptomen en reflexen van de in het nauw gedreven dictator. Onlangs zei hij dat hij in geval van een verkiezingsnederlaag het land misschien zou moeten verlaten. Dit betekent in klare taal: hij is bang voor eventuele misdaden vervolgd te worden als hij de macht moet afstaan. Dat is de ware reden waarom hij een verkiezingsuitslag die voor hem nadelig uitvalt nu al verwerpt. Trumps instinct zegt hem dat er geen retour is uit de fuik die hij voor zichzelf heeft uitgezet. Om te overleven heeft hij geen andere keuze dan zich te handhaven in de machtspositie die hij verworven heeft, met wat voor middelen ook.
Het wapen van het Duitse stadje Coburg is het mikpunt van twee lokale vrouwen die een petitie hebben opgesteld met het verzoek om de heilige Mauritius, beschermheilige van Coburg, uit het stadswapen te wissen. De heilige Mauritius is namelijk een zwarte, bijgenaamd de ‘Coburger Mohr’.
Die twee vrouwen vinden de zwarte beeltenis in het Coburgse stadswapen kwetsend en racistisch, een kolonialistisch stereotype, traumatiserend voor elke zwarte medemens.
Je zou kunnen tegenwerpen: gezien de Duitse geschiedenis in de twintigste eeuw siert het de stad Coburg dat ze sinds 1580 een zwarte beschermheilige in het stadswapen draagt, maar die redenering komt bij die twee vrouwen niet op.
Willen ze liever de snor en het pooierkapsel van Adolf Hitler in het stadswapen van Coburg? Die vraag is helemaal niet zo gek, want het waren uitgerekend de nazi’s die in 1934 vonden dat de beeltenis van een zwarte in een Duits stadswapen een affront was voor de Germaanse mens en dus gewist moest worden, wat ook gebeurde. Zo zie je maar in welk voortreffelijk gezelschap die vrouwelijke wereldverbeteraars van 2020 verzeild zijn geraakt. De zwarte Mauritius moest op de capitulatie van de nazi’s wachten om weer in het stadswapen van Coburg opgenomen te worden.
En wat staat mij, die zelf de Moor heet, nog allemaal te wachten? Ik hou mijn mailbox en brievenbus angstvallig in het oog, want elke dag verwacht ik uit Coburg een petitie waarin die twee vrouwen me duidelijk maken hoe getraumatiseerd ik ben door mijn naam en dat ik mezelf uit zelfrespect bij de burgerlijke stand moet aanklagen omdat ik als een de Moor en dus als een ongeluk voor mezelf op de wereld ben gekomen. Als dat niet helpt moet ik zeker mezelf uit de weg ruimen om de postkoloniale orde te herstellen.
En dan heb ik het nog niet over mijn voornaam gehad. Die kan ik maar beter verzwijgen, want als ook die in Coburg uitlekt zou ik ten overstaan van die Coburgse vrouwen dubbelzelfmoord moeten plegen om weer onder de fatsoenlijke mensen te mogen verschijnen.
Als transportmiddel biedt een aerosol – grootte: tien micrometer – ruimte genoeg voor talloze honderd keer kleinere Sars-CoV-2-virussen, die erop plaatsnemen als talloze baronnen von Münchhausen op één kanonskogel. En zo trekken ze eensgezinde baantjes door het universum, nieuwe avonturen tegemoet.
Ik vind dat Trump het heel goed heeft gedaan voor iemand die voor de eerste keer in zijn leven een boek vasthoudt