‘Jetzt zeigt ihr euer wahres Gesicht, bis jetzt war’s nur die Larve.’

(Maria Stuart, Friedrich Schiller)

In de supermarkten zijn we de gemaskerde larven die de karretjes vullen met zakken meel, zodat we op de terugweg al de engerlingen worden die naar huis snellen om er kakkerlakje te gaan spelen.

Een kamer met uitzicht op de Costa Corona, ’s avonds genietend van Strauss’ ‘Die Rache der Fledermaus’ op een digitaal terras in Balkonië.

Hoezeer zou Francis Ponge zich niet hebben verheugd in de blijdschap van de zeep die in je handen jubelt omdat ze als nooit tevoren schuimt.

Risicogroep: de ‘leden’ zijn géén aanhangers van een extreme sport.

Ik geloof dat ik mijn masker maar eens opzet. Ik wil geen mal figuur slaan bij de medemens.

– Eerwaarde vader, ik heb mijn vrouw vermoord.

– Goed, goed. Als je nu maar niet niest.

Al die voorschriften die ons bevelen fysiek afstand te houden grijpen ons naar de keel.

– Schatje, waar is mijn Stoffgesichtsschutzmaske?

– Geen idee, maar je Behelfs-Mund-Nasen-Maske hangt aan de kapstok.

– Dank je, toch altijd beter dan de Alltagsmaske.

Pedagogisch onderricht in tijden van cholera: Ursula von der Leyen, EU-commissievoorzitter, schrobt zich de handen, aangespoord door de Ode an die Freude, aan een wastafel in het Berlaymontgebouw. Gelukkig demonstreert Ursula geen andere hygiënische kneepjes in dat sanitair. Wie weet wat voor klanken we dan zouden moeten ondergaan.