Waarom zou een verhaal niet mogen beginnen met een halfblinde held die in een graatmagere griet in een olympisch zwembad meer dan een platvis ziet?
Auteur: Piet de Moor (Pagina 11 van 25)
Wat we niet vinden is soms het resultaat van het vergeefse zoeken. De grootste leemte wordt echter veroorzaakt door wat er is, maar wat we verzuimen te vinden omdat we er niet naar zoeken, vanwege onze onwetendheid over de aanwezigheid ervan. De wereld is als een boek vol zoekplaatjes waarin je misschien niet meteen iets zou zoeken als iemand je niet had gezegd dat er een fascinatie in te vinden was, bijvoorbeeld de boom der kennis. Wat zou het nog kunnen zijn? Maar nu ben je tot inzicht gekomen, want vinden is nu je doelgericht motief. Dat doe je door naar iets te zoeken waarvan je niet weet wat het is, laat staan of het er is. Is dat niet dapper? Wees maar zeker dat de toeschouwers die in het geniep vanaf hun balkons hebben toegekeken het terrein uitkammen zodra je je activiteiten hebt gestaakt en uit hun gezichtsveld verdwenen bent, in de hoop dat ze zullen vinden waarnaar jij in hun verbeelding zonder resultaat hebt gezocht. Bij gebrek aan een vondst zullen die toeschouwers dan teleurgesteld moeten concluderen dat jíj toch gevonden hebt waarnaar zíj tevergeefs hebben gezocht, alsof je hen te vlug af bent geweest, alsof zij alleen al door jouw zoeken het recht hebben zich toe te eigenen wat je hebt gezocht. Ga maar na hoe interessant en intrigerend je intussen bent. Als je een man bent, kun je de volgende dag met een mooie dame in de buurt gaan paraderen, in de ene hand haar hand, in de andere nog een kluit verse aarde. Paraderen kun je ook als vrouw, want aan verse aarde is er geen gebrek. Gegarandeerd hoor je later in het donker de kluiten van beide naar de vondst spittende geslachten in het rond vliegen. Misschien vinden mannelijke en vrouwelijke gravers elkaar in een omhelzing om over de desillusie van het vergeefse zoeken heen te komen.
Meissl und Schadn is een legendarisch restaurant op de Neumarkt in Wenen. De keuken maakt er publiciteit voor een Schnitzel à la Arthur Schnitzler (‘mit allen Schikanen’: 33,90 euro). Friedrich Adler, de pacifistische zoon van de stichter van de Oostenrijkse sociaaldemocratie Victor Adler, vermoordde er in 1916 de Oostenrijkse premier Karl Graf Stürghk met een pang. In de volksmond heet Meissl und Schadn Scheissel und Maden.
Nabokov een virtuoos? Ja, maar ondanks alle bewondering: dat is nu juist het probleem. Hij kan geen maat houden, hij spuit te veel slagroom op zijn taart, hij kleedt ons te warm aan voor het seizoen, zodat we gaan hunkeren naar eens een doodgewone winterzon in zijn werk, naar een vrieskou die voor een keer niet zoemt.
De verontwaardiging van de Duitse regering – vooral van de Groenen – over de cyber-inbraak van de Russische geheime diensten in het Berlijnse SPD-hoofdkwartier begrijp ik niet. Als de inlichtingendiensten van bevriende staten al bij elkaar inbreken (destijds de cyber-aanvallen van de Amerikaanse NSA in de kanselarij van Angela Merkel), waarom zouden de Russen het dan laten? Vooral: waarom zouden de Russische hackers niet tot actie overgaan als de e-mailconto’s in het Berlijnse SPD-hoofdkwartier zo lek als een mandje zijn omdat de elementairste updates er niet worden uitgevoerd ? Maar inderdaad, nog onbegrijpelijker is het optreden van de Russen zelf. Want wat voor bijkomende informatie denkt de Russische geheime dienst in de SPD-e-mailbestanden te kunnen vinden als je weet dat een goed ingelichte sociaaldemocraat in Hannover die inlichtingen zonder omwegen aan zijn boezemvriend Poetin kan bezorgen? Waartoe dan het hele mediale circus, de opwinding en de stoere taal?
Door het oog van de naald gekropen wordt langdradigheid misschien nog een boeiend kluwen.
Condom ligt werkelijk op Valence-sur-Baise.
Beeldhouwer: een man of een vrouw die een steen vernietigt.
Wees op uw hoede voor de ongeoefende wonderdoener.
Boeiend: Remaking Berlin. A History of the City through Infrastructure, 1920-2020 (MIT Press, 2020) van Timothy Moss. These: ongeveer alle Berlijnse ondergrondse infrastructuur is ondanks de bombardementen van eind 1943 begin 1945 intact gebleven. Meer nog: ‘The well-documentated survival of Berlin’s underground infrastructure became, indeed, the decisive argument behind retaining the city’s prewar urban form and rejecting the new landscape advocated by modernists. Rarely has the power of infrastructure to shape urban development been so starkly revealed.’