Dagelijks een portie Armando, wiens verzameld werk verschenen is bij Schokland, een prachtige editie in de reeks van Nils Buis, uitgever met hart, die zich jaarlijks beperkt tot de uitgave van twee klassiekers. De laconieke stijl van Armando behoedt zijn stukken voor elk bederf. Zijn zinnen bieden ondanks hun kortheid voldoende ruimte voor surrealistische paradoxen. Die zinnen zijn als het ware de tegenspelers van grootmoeders borsten waarover de schrijver een mop vertelt die ik uit het hoofd navertel. De kinderen: ‘Grootmoeder, mogen we met je borsten spelen?’ De grootmoeder: ‘Ja, als jullie maar in de buurt blijven.’ De afwezigheid van het vraagteken is Armando’s handtekening. Hij schrijft: ‘Wat is dat toch.’ Of: ‘Wat is er aan de hand.’ Zijn vragen willen niet.