Momus-venster: de term is afgeleid van Momus, de supercriticaster onder de goden. Geen enkele god ontsnapte aan zijn bittere commentaren. Hij maakte het zo bont dat Zeus hem uit de Olympus gooide. Neem nu Prometheus. Die had volgens Momus gefaald omdat hij de mens niet transparant had geschapen. Alleen binnenstebuiten gekeerd zou de mens als creatuur geslaagd zijn geweest, omdat we dan zijn innerlijk hadden kunnen zien en ons tegen zijn schurkenstreken hadden kunnen wapenen. Dan hadden we een blik door het Momus-venster kunnen werpen om een mens te zien die ongetwijfeld zou lijken op paus Franciscus zoals Francis Bacon hem had kunnen portretteren.
Categorie: Blog (Pagina 3 van 11)
Volgens Franciscus moeten we de moed opbrengen om laf te zijn. De witte vlag heeft hij alvast uit zijn soutane geknipt.
En nu probeert de paus ons het hetzelfde oor aan te naaien dat de Duitse sociaaldemocratische bondskanselier Olaf Scholz hem in het Vaticaan heeft aangeplakt.
Habemus Poetinam.
De poepende in de woestijn.
Enkele dagen geleden was de Duitse sociaaldemocratische bondskanselier Olaf Scholz bij de paus in Rome. Vandaag appelleert de paus aan Oekraïne om te capituleren. Het zou me niets verbazen als ik morgen Scholz in het Vaticaan en de paus in de Bundestag zie verschijnen. Hun klokkenspel is sowieso al eender.
Met originele gedachteflitsen is de Duitse bondskanselier Olaf Scholz (SPD) nog niet opgevallen. Een ander gezegde dan You’ll Never Walk Alone om zijn solidariteit met de misdeelden uit te drukken is hem nog niet ingevallen, en ook het gebruik van het Engels maakt het citaat er niet minder banaal op. De tekst van de song zelf is ook niet om over naar huis te schrijven, zodat het niemand verbaast dat de smartlap van de Liverpoolse beatgroep Gerry & the Pacemakers in 1963 door FC Liverpool als stadionhymne werd gekaapt. Op 15 april 1989 kwamen in het Hillsborough-stadion in Sheffield 96 Liverpool-supporters om het leven toen een overvolle voetbaltribune het onder het gewicht van de massa begaf. ‘You’ll Never Fall Alone.’
In Timothy Garton Ash’ Homelands wordt verwezen naar een gesprek dat de journalist David Frost op 5 maart 2000 in BBC Breakfast with Frost (5 maart 2000) met Vladimir Poetin heeft gevoerd. Aanleiding was de netelige kwestie van de oostwaartse NATO-uitbreiding na 1989, een vraag die de gemoederen in oost en west nog meer dan twintig jaar zou blijven bewegen. Zonder in te gaan op de kwestie of het Westen werkelijk aan Moskou beloofd heeft om de NATO niet oostwaarts uit te breiden, blijkt dat die expansie aan de grondslag ligt van de welles-nietes-controverse die tot aan de Russische oorlog in Oekraïne onverminderd bleef doorgaan. In dat interview met de BBC verklaarde Poetin (van wie we in 2000 niet konden vermoeden dat hij door het systematische slopen van rechtsstaat, vrije meningsuiting en democratische verkiezingen op het verwerven van de absolute macht aanstuurde) dat een oostwaartse uitbreiding van de NATO hem niet zinde, terwijl hij tegelijk niet uitsloot dat Rusland zich op een dag bij de NATO zou voegen. Poetin: ‘Ik zie niet in waarom niet.’ Hij verduidelijkte zelfs dat hij de NATO niet als een vijand beschouwde en dat het voor alle partijen schadelijk zou zijn om dat te doen. Op de keper beschouwd is het alsof Poetin de cryptische boodschap uitzond: ‘Onze vroegere satellietstaten (leden van het Warschaupact) moeten wachten op onze (Russische) toetreding tot de NATO voor ze zelf lid van de westerse Alliantie mogen worden.’ In het licht van de huidige gebeurtenissen lijkt het erop dat Poetin al in 2000 het plan koesterde om van de NATO een naar het Westen uitgebreid Warschaupact te maken, alsof hij ook toen al West-Europa tot het toekomstige erfdeel van de geïmplodeerde Sovjet-Unie rekende. Dat project heeft hij niet opgegeven. Met de hulp van Trump en de Duitse sociaaldemocratie kan het ook nog lukken.
Sinds ik uit haar buurt blijf volgt de serendipiteit me als een hond.
Had Oekraïne in november 2022 al over de wapens beschikt die Duitsland pas later druppelsgewijs aan Kyiv ging leveren, dan zouden de kaka’s (kremlin-criminelen) de oorlog wellicht al verloren hebben. Maar Duitsland is weer eens verstard in angst. De oorzaak daarvan is dat de ideologen en de romantici in de parlementsfractie van de Duitse sociaaldemocratie, uit wier hand bondskanselier Olaf Scholz moet eten, nog niet zijn aangekomen in de eenentwintigste eeuw. Duitsland is altijd al een kind van het verleden geweest, zodat het zijn tijd al vooruit zou zijn door eens eigentijds te zijn. Ferdinand Freiligrath deelde geen compliment uit toen hij in 1844 de conditie van Duitsland beschreef door te dichten: ‘Deutschland ist Hamlet!’